“What separation from parents does to children: ‘The effect is catastrophic’”
Vertaald: “Wat scheiding van ouders met kinderen betekent: 'Het effect is catastrofaal'”
Op: https://www.washingtonpost.com/national/health-science/what-separation-from-parents-does-to-children-the-effect-is-catastrophic/2018/06/18/c00c30ec-732c-11e8-805c-4b67019fcfe4_story.html?fbclid&utm_term=.9d8c95cea667
(met een gratis inlog). By William Wan, 18 juni 2018:
Filmpje 1: https://www.washingtonpost.com/video/national/health-science/segments/psychiatrist-on-family-separation-the-worst-nightmare-i-can-imagine-for-a-child/2018/06/18/b707a40e-734a-11e8-bda1-18e53a448a14_video.html (47 seconden; Dr. Louis Kraus, a child psychiatrist at Rush University Medical Center, said the separation of migrant children from their families could have severe effects. ).
Digitaal vertaald: –
Dit (zie/hoor filmpje 1) gebeurt er bij kinderen wanneer ze met geweld van hun ouders worden gescheiden:
Hun hartslag stijgt. Hun
lichaam laat een stroom stresshormonen vrij, zoals cortisol en adrenaline. Die stresshormonen kunnen beginnen met het doden van dendrieten - de kleine takken in hersencellen die berichten
overbrengen. Na verloop van tijd kan de stress neuronen beginnen te doden en - vooral bij jonge kinderen - dramatische en langdurige schade aanrichten, zowel psychologisch als de fysieke
structuur van de hersenen.
"Het effect is catastrofaal," zei Charles Nelson, een professor in de kindergeneeskunde aan de medische faculteit van Harvard. "Er is zoveel onderzoek hiernaar gedaan dat als mensen, die bewust op deze wetenschap zouden letten, dit nooit zouden doen."
Dat onderzoek naar kind-ouder scheiding dwingt kinderartsen, psychologen en andere gezondheidsexperts om fel af te dingen tegen het nieuwe grensovergangsbeleid van de Trump-regering, dat de afgelopen weken meer dan tweeduizend immigrantenkinderen heeft gescheiden van hun ouders. {Dit komt in effect op het kind overeen met het scheiden van één of beider ouders zonder diagnostische grond door de reguliere jeugdzorgketen. – TS}.
De American Academy of Pediatrics, het American College of Physicians en de American Psychiatric Association hebben allemaal verklaringen afgelegd tegen het bedrijf; deze instituten vertegenwoordigen meer dan 250.000 artsen in de Verenigde Staten. {Zijn die allemaal gek, politici in Nederland?}. Bijna 7.700 professionals in de geestelijke gezondheidszorg en 142 organisaties hebben ook een petitie ondertekend waarin president Trump wordt aangespoord om het beleid te beëindigen.
"Om te doen alsof gescheiden kinderen niet opgroeien met de granaatscherven van deze traumatische ervaring, ingebed in hun gedachten, is het
negéren van àlles wat we – als wetenschappers en deskundigen – weten over de ontwikkeling van het kind, de hersenen en trauma", zegt deze petitie.
Filmpje 2: https://www.washingtonpost.com/video/national/segments/put-in-cages-or-taken-care-of-how-separated-immigrant-children-are-housed-in-detention/2018/06/18/0acaadf4-7330-11e8-bda1-18e53a448a14_video.html (3,6 minuut; The Post's Michael E. Miller explains how shelters for immigrant children recently separated from their parents are different from other detention facilities. ).
Nelson heeft de
neurologische schade bestudeerd bij scheiding van het kind, weg van ouders – werk waarvan hij zei dat het hem vaak tot tranen heeft gebracht!
In 2000 nodigde de Roemeense regering Nelson en een team van onderzoekers uit in zijn staatsweeshuizen om hen
te adviseren over een humanitaire crisis die het vorige beleid van het land had veroorzaakt. {Zie de Roemeense valse adopties}.
Decennia lang had de communistische dictator Nicolae Ceausescu van Roemenië geboortebeperking en abortussen verboden en een
"celibataire belasting" opgelegd aan gezinnen met minder dan vijf kinderen. Ceausescu geloofde dat het opschroeven van het geboortecijfer van het land de economie van Roemenië zou stimuleren. In
plaats daarvan heeft de regering uiteindelijk grote staatswijken geopend om meer dan 100.000 kinderen te behandelen wiens ouders het zich niet konden veroorloven hen groot te brengen.
Over de observatie in die weeshuizen zei Nelson: “We zagen kinderen ongecontroleerd schommelen en zichzelf slaan, hun
hoofden tegen de muren slaan. Het was hartverscheurend. We moesten een regel vormen voor onszelf als onderzoekers die we nooit zouden huilen voor de kinderen. Wanneer een van ons voelde dat hij
openscheurde, liepen we de kamer uit.”
Naarmate de kinderen ouder werden, begonnen Nelson en zijn collega's verontrustende verschillen in hun
brein te vinden. {Zo vond Daniel Weinberger in die gevallen schade aan de uitwindingen van DNA}. [Na figuur
verder]
Hersenschade door wegplaatsen:
Degenen die op jonge leeftijd van hun ouders waren gescheiden, hadden veel minder witte stof {hersen-snelwegen}, die grotendeels bestaat uit
vezels die informatie doorgeven in de hersenen, evenals veel minder grijze materie, die de hersencellen {met dendrieten} bevat die informatie verwerken en problemen oplossen .
De activiteit in de hersenen van die kinderen was veel lager dan verwacht. "Als je de hersenen als een gloeilamp beschouwt," zei Nelson, "is het alsof er een dimmer is die hen van een lamp van 100 watt naar 30 watt heeft teruggebracht."
De kinderen, die in hun eerste twee levensjaren van hun ouders waren gescheiden, scoorden significant lager op IQ-tests later in hun leven. Hun vecht-of-vluchtreactiesysteem leek permanent verbroken. Stressvolle situaties die gewoonlijk bij andere mensen fysiologische reacties zouden veroorzaken - verhoogde hartslag, zweethanden - zouden bij de kinderen niets uitlokken. {Dit wil niet zeggen dat terugplaatsen na UitHuisPlaatsingen, liefst gefaseerd en onder gespecialiseerde begeleiding van een adoptiedeskundige, niet zou kunnen, want voor de toekomst is het kennen van eigen familie van groot belang rond de identiteitsfase. De Nederlandse jeugdzorg is hierin zeer rigide en ziet niet naar latere kindbelangen. Gebruik dan Rv810a lid 2}.
Wat de onderzoekers vooral verontrustte, was de duur van de schade. In tegenstelling tot andere delen van het lichaam, kunnen de meeste cellen in de hersenen zichzelf niet vernieuwen of repareren. {Wel kunnen tijdens de jeugd met therapie de aangroeiende hersencellen voor verwerking zorgen; daarom zou de jeugdbescherming voortvarend ouders moeten laten voorlichten om tot spoedige terugplaatsing over te gaan, ouders bewustmakend door echte specialisten in de gezòndheidszorg}.
De reden waarom kind-ouder-scheiding zulke verwoestende effecten heeft, is omdat het een van de meest fundamentele en kritieke bindingen in de menselijke biologie aanvalt.
‘Kinderen worden vanaf hun geboorte emotioneel gehecht aan hun verzorger en omgekeerd’, aldus Lisa Fortuna, medisch directeur kinder- en jeugdpsychiatrie van het Boston Medical Center. {De Nederlandse jeugdzorg kan bij geboorte al ingrijpen en wegplaatsen naar een pleegsetting, waarna regelmatig overplaatsingen geschieden; en er wordt niet voortvarend gewerkt aan BW1:262 lid 3, het goed contact opbouwen met de eigen ouders, wat later voor schade zorgt. Een goede omgangsregeling tijdens de voorlichtingstijd is van zeer groot belang voor de opgroeienden}.
Huid-op-huid-contact voor pasgeborenen, bijvoorbeeld, is van cruciaal belang voor hun ontwikkeling, blijkt uit onderzoek. "Ons lichaam scheidt hormonen af zoals oxytocine bij contact dat de band versterkt, om ons te helpen zich te hechten en te verbinden," zei Fortuna. {Een kind kan aan meer dan twee personen hechten, dus bij pleegsetting ook aan frequent bezoekende eigen ouders}.
Het gevoel van een kind over wat veiligheid betekent, hangt af van die relatie. En zonder dat ontwikkelen de delen van de hersenen die zich bezighouden met gehechtheid en angst – de amygdala en de hippocampus – zich anders. De reden waarom dergelijke kinderen vaak PTSS ontwikkelen later in het leven is dat die neuronen onregelmatig beginnen te vuren, zei Fortuna. "Het deel van hun hersenen dat dingen in veilig of gevaarlijk sorteert, werkt niet zoals het hoort. Dingen die niet bedreigend zijn, lijken bedreigend," zei ze.
Onderzoek naar Aboriginal kinderen in Australië die uit hun familie werden verwijderd, vertoonden ook langdurige effecten. Ze waren bijna twee keer zoveel kans om te worden gearresteerd of als volwassenen strafrechtelijk te worden aangeklaagd, 60 procent meer kans op alcoholmisbruik en meer dan twee keer zoveel kans om te gokken.
In China - waar 1 op de 5 kinderen in dorpen woont zonder hun ouders, die migreren voor werk - hebben studies aangetoond dat die "achterblijvende" kinderen op latere leeftijd aanzienlijk meer angst en depressie hebben.
Wegplaatsen (zonder diagnostische grond) is schadelijk!
Andere studies hebben bij wegplaatsen/scheiden aangetoond dat die leidt tot verhoogde agressie, terugtrekking en cognitieve problemen.
"Als je het morele, spirituele, zelfs politieke aspect eruit haalt, vanuit strikt medisch en wetenschappelijk oogpunt, is wat we als een land doen met deze kinderen aan de grens onredelijk", zegt Luis H. Zayas, een hoogleraar psychiatrie aan de Universiteit van Texas in Austin. "Het kwaad dat onze regering nu veroorzaakt, zal een leven lang duren om ongedaan te maken." -{Zo ook in Nederland rond ondeskundig het kind wegplaatsen van één of beide ouders, en dan een zeer slechte bezoekregeling treffen en ook die saboteren; de psychische en fysieke effecten in het jonge kind, die van politiek niets afweet, blijven het zelfde.
Een diagnose behoort open onderzoekend te zijn, en niet vervuild door sturende beweringen vanuit de jeugdzorg, die juridisch en financieel - vanwege de $ubsidie - partij wordt. Ook een slager is professioneel. Er komen in jeugdzorgland veel te veel valse positieven voor die in de dwangmolen kraken. Dat is meer schade dan er kinderen gevonden worden waar er werkelijk sprake is van 'kindermishandeling'.
Temeer daar ouders niet breed en tijdig juiste voorlichting krijgen om alternatieve trajecten, meer van gezondheidszorg-niveau, naar kinderrecht IVRK24 lid 1, te kunnen kiezen. – TS}.
Bij deze waarschuwing over het in Nederland algemene wegplaatsbeleid (UHP) op beweringen, het genoemde 'beschermingsonderzoek', van jeugdzorgwerkers, staan vele gelijkluidende, onafhankelijke wetenschappers, zoals Doyle, Smith, Gresser, Weinberger, Hermanns, Warshak, Slot, Strubbe, Dozier, etc.,
en dat staat in schril contrast met de vele lezingen die pleegadept Tony Weterings (Univ. Leiden) hield voor de jeugdzorgketen en kinderrechters. Misleidende lezingen.
De hier genoemde, onafhankelijke onderzoeken omvatten veelal longitudinale praktijkonderzoeken met pleegkinderen (en de normaalgroep van kinderen die toch thuis met hulp mochten blijven), vluchtelingkinderen, geadopteerden, scheidingskinderen.
Voor beleidsmakers met weinig inlevingsvermogen lijken deze groepen ontvankelijke kinderen divers met ander zorgbeleid. Maar het gaat over de werking ìn de psyche van dat kind.
Je moet dus niet naar de herkomst doch naar de werking ìn de psyche kijken, en daar blijkt het wegplaatsen, waar dan ook, ernstige gevolgen te hebben, die het beleid in praktijk niet afweegt tegenover de beweringen die diagnostisch-onbevoegden, de reguliere jeugdhulp en jeugdbescherming.
Deze hypocognitieve beleidsmakers willen zich niet inleven, en niet accepteren dat deze gevolgen bij elk van één of beide ouders weggeplaatst kind doorwerken met ernstige gevolgen; we kunnen stellen dat naast BW1:255 over ouders er ook een BW1:255x moet komen over jeugdzorgwerkers die ouders geen juiste, brede, bewustmakende voorlichting verstrekken, doch met insinuaties de weg van uithuisplaatsen of éénoudergezag aanvragen.
Deze beleidsmakers moeten dan ook onder deze nieuwe wet BW1:255x gaan vallen; ze veroorzaken een vorm van institutionele kindermishandeling.
Jonge kinderen hebben niet het besef dat ze in een juridische status leven als 'geadopteerd', 'uithuisgeplaatst', 'vluchteling- of migrant-kind', 'scheidingskindje'. Dus deze onafhankelijke wetenschap geldt voor ieder kind in een wegplaatssetting.
Kinderen zijn geen juristen, net zo als rechters geen orthopedagogen zijn.
En orthopedagogen (kinderrecht IVRK24.1) meten diagnostisch met testmiddelen, feiten.
Er zijn dus vele wetenschappers die unaniem op deze schade in diverse vormen (jeugdzorgkindermishandeling) uitkomen.
Allison Eck: “Psychische schade, toegebracht door scheiding van ouder & kind, is diep, langdurig belastend”, en: ... "Het wetenschappelijk bewijs tegen het scheiden van kinderen uit gezinnen is glashelder," zei Eck. "Niemand in de wetenschappelijke gemeenschap zou het betwisten, het is niet zoals andere onderwerpen waar meer debat tussen wetenschappers is. We weten allemaal dat het slecht is als kinderen gescheiden worden van vertrouwde ouders. Gezien het wetenschappelijke bewijs is het kwaadaardig en komt het neer op kindermishandeling."
Daarom is het vreemd dat zowel politici als de jeugdzorglobby deze wetenschap niet implementeert in hun 'zorg' naar de jeugd, waar dwangzorg welhaast te vaak gewoon lijkt te zijn.
Kinderrechters lijken hier geen weet van te hebben of gokken op dat de juridische partij die 'professioneel' heet te zijn het wel goed gokte in hun beweringen.
Men zou dit (onder, rechts) niet moeten willen (maar de jeugdzorgwerkers lijden aan hypogognitie):
Vandaar dat ouders die officieel aan bewijs werken (met de Awb als leidraad) in verzoeken, bezwaren en verweerschriften immer deze bekende alinea nooit vergeten te plaatsen:
“Wij verzoeken dit vanwege onze plicht naar BW1:247 om de zorg voor het kind te optimaliseren naar het niveau van kinderrechtenartikel 24 lid 1 IVRK, [en na elk jaar eveneens artikel 25]. Diagnostisch onderzoek met testmiddelen en interactieonderzoek waarop ouders goed en breed voorgelicht worden, geeft meer inzicht het bedoelen van de OTS op te lossen naar het bedoelen van de wetgever, de representatie en veiligheid van de ouders naar het kind te doen verbeteren."
Hiermee tonen ouders aan legaal te handelen, wat dan niet als "strijden tegen..." of als "tegenwerken tegen..." de jeugdzorg genoemd zou mógen worden. De jeugdzorg doet dat gewoonlijk wel, op de tenen getrapt, maar werkt dus legaal handelen door ouders tegen bij de kinderrechter! Ouders moeten dus deskundiger zijn en anticiperen! Ze moeten preventief wetten kennen, wanneer het kind dat waard is.
Een voorbeeld dat specialisten publiceerden:
"Meldcode kindermishandeling werkt 'soms' averechts"
Ook als de procedure wordt nageleefd, kan het resultaat beschamend zijn:
Procedureel verloopt de aanpak van een vrouw met een postpartumpsychose volgens het boekje. Toch trekt de patiënte aan het kortste eind: haar pasgeboren kindje wordt na een melding uit huis geplaatst. Een beschamende uitkomst voor alle betrokkenen.
{Uiteraard hebben specialisten nauwelijks kennis hoe en hoe vaak de jeugdzorg, waaraan 'verder' onderzoek wordt overgelaten na een melding, en daarmee geen idee welk risico ze nemen met de patiënt of cliënt die hoogwaardioge diagnostiek en daarbíj pàssende hulp nodig heeft}.
{Een deel weggelaten; zie die site}. . . . . . . .
Voorbeeld met politie-inval
Na de gecompliceerde bevalling ging het niet goed met de jonge moeder. Buiten haar en haar echtgenoot om riepen verloskundigen en schoonzus hulp in bij de huisarts. Deze kwam op huisbezoek en instrueerde de echtgenoot om patiënte niet te veel prikkels te laten krijgen; de echtgenoot begreep echter niet dat de jonge moeder een postpartumpsychose ontwikkelde.
De huisarts riep na het huisbezoek de acute dienst in. Omdat de echtgenoot erg geprikkeld was door slaapgebrek en omdat hij de bemoeienis van twee verloskundigen en de huisarts niet goed begreep, wees hij een huisbezoek van de acute dienst ’s avonds laat af. Ook in het telefonisch contact met de acute dienst de volgende ochtend werd hem niet goed duidelijk wat de zorgen waren en het kwam niet tot een afspraak. Na overleg tussen de acute dienst en Veilig Thuis is de Raad vóór de Kinderbescherming (RvdK) ingeschakeld. Omdat men vond dat echtgenoot niet meewerkte, ging men over tot een machtiging tot huisbinnentreding. Daarnaast werd een voorlopige ondertoezichtstelling (vOTS) en een voorlopige machtiging uithuisplaatsing (Machtiging UHP) van patiëntes dochtertje afgegeven. Intussen belde de echtgenoot op verzoek van de schoonouders met de acute dienst om een afspraak te maken. Die avond parkeren politieagenten, medewerkers van Jeugdzorg (G.I.), van de Raad voor de Kinderbescherming en van de acute dienst hun busje prominent op het trottoir in deze nette Rotterdamse buurt. Theatraal doen ze een inval bij het jonge gezin. Met negen man sterk wordt de baby meegenomen en afgeleverd bij de schoonzus van de vrouw.
Tijdens de huisbinnentreding ‘dreef’ de politie zonder overleg de familie met zachte hand maar vastberaden uiteen, waarbij patiënte alleen in de woonkamer achterbleef met de acute dienst. Schoonvader, die nog probeerde te de-escaleren, werd te kennen gegeven dat het punt van het bespreken van andere opties was gepasseerd. Schoonvader stapte in zijn auto om zijn dochter te waarschuwen dat Jeugdzorg en de Raad van de Kinderbescherming eraan kwamen met haar pasgeboren nichtje. Zonder voorafgaande aankondiging werd aan de schoonzus de zorg voor de zuigeling opgedragen, omdat zij degene was die haar zorgen aan de huisarts en op de ochtend voorafgaand aan de inval aan de acute dienst had geuit. Patiënte werd psychiatrisch beoordeeld en kreeg haloperidol.
Omdat er volgens de acute dienst onvoldoende criteria waren voor een klinische opname, kreeg de vrouw pas na acht dagen een afspraak op de polikliniek psychiatrie van het Erasmus MC. Tussentijds was er geen psychiatrische zorg geregeld. Het echtpaar heeft zelf hulp gezocht bij een andere psychiater om de traumatische gebeurtenis te verwerken. Patiënte heeft elf dagen post partum de diagnose postpartumpsychose gehoord. Pas na vier weken werd het dochtertje weer teruggeplaatst. Twee maanden daarna liep de inmiddels toegekende eerste periode ondertoezichtstelling (vOTS; BW1:255) af.
Angst
Na de inval, de (v)OTS en de uithuisplaatsing van haar dochtertje ontwikkelde patiënte onder andere forse slaapproblemen, paniekklachten en insufficiëntie-gevoelens. Ze heeft zich langere tijd niet competent gevoeld als moeder en ze vreesde haar dochtertje opnieuw kwijt te raken. Ook was het echtpaar bang dat er hechtingsproblemen optraden met hun dochtertje. Er ontstonden problemen binnen het steunsysteem met (schoon)familie. Het vertrouwen van het echtpaar in de maatschappij en meer specifiek in de hulpverlening was ernstig geschaad. In plaats van zorg voor het gezin werd met forse overmacht hun eerste kindje weggehaald zonder dat ze goed begrepen waarom. Echtgenoot is zijn baan kwijtgeraakt als gevolg van de spanningen die na alle gebeurtenissen optraden. . . . . . . . . . {Weer veel weggelaten}
Waarom??? {En dit stellen medisch specialisten!!}:
Hoe kan het dat bij een pas bevallen moeder zonder psychiatrische voorgeschiedenis bij wie zich een psychose aan het ontwikkelen is, de baby kort na de geboorte onder dwang uit huis wordt geplaatst? Dat is zo ongeveer het ergste wat je als jonge moeder kunt meemaken – zeker als er sprake is van psychiatrische kwetsbaarheid.
Was deze interventie noodzakelijk of speelden er andere factoren mee? Gek genoeg stond in het verslag van de acute dienst dat er onvoldoende gevaarcriteria bestonden voor een Bopz-maatregel (Wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen).
Waarom moest het kind dan uit huis worden geplaatst? {Was de perverse prikkel van subsidie kunnen ontvangen op een kindobject, weggeplaatst, de drijfveer?}
Was er sprake van blikvernauwing, werd er alleen gekeken naar de veiligheid van het kind en veel minder naar de psychiatrisch decompenserende moeder?
Vond men dat er sowieso moest worden ingegrepen en is daarvoor de Wet op de jeugdzorg gebruikt? Bij een psychiatrische beoordeling in het kader van de Wet Bopz had patiënte de medisch noodzakelijke zorg gekregen gericht op de behandeling van een postpartumpsychose. Patiënte had (eventueel gedwongen) opgenomen kunnen worden samen met haar kind op een gespecialiseerde moeder-kindafdeling, bijvoorbeeld in het Erasmus MC in Rotterdam.
En waarom was er geen ruimte meer voor andere interventies, zoals schoonvader voorstelde? De (v)OTS was een {onaantastbaar} voldongen feit. . . . . . .
Desastreus
Terugkijkend zijn we het eens met de patiënte dat deze disproportionele interventie meer schade heeft toegebracht dan dat zij daadwerkelijk heeft geholpen.
Er had beter in klein comité een ‘stepped care’-aanpak kunnen plaatsvinden, waarbij goede aansluiting was gezocht bij het gezin, psycho-educatie was gegeven en het wantrouwen was weggenomen. Daarbij was het mogelijk geweest om op te schalen naar een (gedwongen) opname voor moeder en kind. Dat was te verkiezen boven het direct ingrijpen met een (v)OTS-maatregel.
> In plaats daarvan trad een bureaucratisch proces in werking met een desastreus resultaat. <
Politiek heerst hypocognitief over het hogere medisch domein:
Deze casus maakt zichtbaar waar menigeen al langere tijd bang voor was.
In 2011 waarschuwde Paul Frissen, hoogleraar bestuurskunde en decaan van de Nederlandse School voor Openbaar Bestuur (NSOB):
‘De kern van het professionele handelen is de autonome oordeelsvorming van de {hogere} professional in relatie met de cliënt {WGBO}. De verplichting tot melden ondermijnt deze autonomie en dus de veiligheid van de cliënt. De overheid krijgt daarmee een gezagsverhouding over de {hogere} professional en heeft de morele keuze voor hem gemaakt: de belangen van het kind {met weglating van de interactieve kind-ouderband} gaan, zo is het principe {schijnbaar}, boven die van de ouder.’
Enkele jaren later illustreert deze casus hoe dat dan in praktijk tot uitvoering gebracht wordt.
De beschamende, beschadigende en tot wanhoop drijvende onmacht die de patiënte en de familie in deze casus voelden, is niet een incident, is niet het gevolg van zomaar een fout van een groep hulpverleners {Dit is een fout woord, daar de jeugdbeschermingsketen geen hulpverleners zijn. Zie: Jeugdwet artikel 3.2 lid 2. Dit toont aan dat medici geen idee hebben hoe laagwaardig de jeugdbescherming werkt!}.
Het is de consequentie van de verandering van de machtsverhoudingen in de zorg {en de pseudozorg voor het kind} over de laatste jaren. De politiek is gaan domineren over het {hogere} professionele domein. De tijd voor het bespreken van andere opties was niet alleen voor de schoonvader op dat moment voorbij, maar is ook allang voor de {kwalitatief hogere} hulpverleners of voor hele organisaties voorbij.
Dat is de harde werkelijkheid, die eufemistisch weergegeven wordt met het motto ‘één visie, één regie’. In een hoogopgeleide samenleving waarin hulpverleners zich voor tal van dilemma’s geplaatst zien en waarin patiënten en verwanten terecht de mogelijkheid van inspraak verwachten, gaat dat niet op. Als in complexe situaties negen personen van uiteenlopende disciplines een zwijgende eenheid vormen die niet meer bereid is tot enige vorm van overleg, dan is er iets grondig mis. Die eensgezindheid zegt dan niet zozeer iets over de kwaliteit van zorg die zij gaan bieden, maar meer over de macht die over hen wordt uitgeoefend.
auteurs
Sascha Kats – psychiater, Praktijk voor Zwangerschap en Psychiatrie
Jos Lamé – psycholoog en oud-bestuurder Riagg Rijnmond
Redactie MedischContact.nl
Voetnoten: Zie de gegeven site van Medisch Contact
Jonge kinderen hebben niet het besef dat ze in een juridische status leven als 'geadopteerd', 'uithuisgeplaatst', 'vluchteling- of migrant-kind', 'scheidingskindje'. Dus deze onafhankelijke wetenschap geldt voor ieder kind in een wegplaatssetting.
Kinderen zijn geen juristen, net zo als rechters geen orthopedagogen zijn.
En orthopedagogen (kinderrecht IVRK24.1) meten diagnostisch met testmiddelen, feiten.