Met betrekking tot ACE’s (in de jeugdzorg) als onzin, 2019

 

De hele jeugdzorgketen tot en met de begeleiding op scholen zetten in op ACE’s ontdekken – TjS:

 

Er zijn wetenschappers die de ‘jeugdzorg’ nog niet door hebben en enkel bij ouders kijken wat ze fout doen. De bewegingen die ACE’s willen ontdekken bij kinderen, leggen de oorzaak van deze [vroeg]kind-traumatische ervaringen (ACE’s) bij ouders neer.  Op het voorstel van o.a. prof. Dijkshoorn met zijn inzet 0-UHP (Nul-Uithuisplaatsingen) is de Zorg voor de Jeugd een beweging begonnen met 0-Kindermishandeling waar dus kinderen bij ouders gevonden moeten worden om weg te plaatsen. Ook is er de 1000-dagen-beweging die een fout opvoederschap in de eerste 1000 dagen van een kind wil opsporen om een maatregel op te leggen wegens het veroorzaken – uiteraard enkel door ouders – van ACE’s.

 

We plaatsen hier een vertaling van artikelen van Helene Guldberg Ph.D., en “Waarom je kritisch moet blijven over ACE's”  (Adverse Childhood Experiences)”, 2019, door psychiater Jessica Eaton:

 

 ||

 

“Wij worden níét bepaald door vroege ervaringen (ACE’s)”

 

De bewering dat de mens op driejarige leeftijd in steen is gebeiteld, is ongegrond. ­– Geplaatst op 25 juli 2013

 

Helene Guldberg Ph.D.  –  auteur van ‘Reclaming Childhood: freedom and play in an age of fear’, dus: “De kindertijd opnieuw vormgeven: vrijheid en ‘spel’ in een tijdperk van angst”. -{En de ondeskundige jeugdzorg zorgt voor angst, verkeerd meten zonder diagnostiek en zonder brede inhoudelijke voorlichting. - TjS}-

 

Het idee dat ervaringen in de kindertijd belangrijker zijn dan ervaringen later in het leven om te bepalen wie we zijn, domineert beleidsdiscussies aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. Eerder dit jaar beweerde de Amerikaanse president Barack Obama bijvoorbeeld dat "de eerste jaren van het leven van een kind - wanneer de menselijke hersenen worden gevormd - een uiterst belangrijke kans bieden om het volledige potentieel van een kind te ontwikkelen".

 

In het Verenigd Koninkrijk zijn alle grote politieke partijen van mening dat we kunnen verklaren wie we zijn als volwassenen op basis van het soort zorg dat we kregen in de kindertijd. Er bestaat een beleidsconsensus dat de staat moet ingrijpen in het gezinsleven - en wel zo vroeg mogelijk - om inadequate ouders op te sporen en te "ondersteunen".

 

Maar is het echt zo dat ervaringen in de kindertijd een bepalend effect hebben op de rest van ons leven? Is de kwaliteit van de interactie tussen de ouders zo belangrijk dat die kan verklaren hoe de baby als volwassene wordt? Heeft Obama gelijk als hij het heeft over de kindertijd als een "venster van mogelijkheden" om het volledige potentieel van een kind te ontwikkelen? Is het na de kindertijd te laat om de dingen te veranderen, wanneer het venster zogenaamd sluit? –{Het venster sluit zich nìèt, en er kan verwerkt worden door er over te praten, zo nodig met hulp uit de hoogwaardige gezondheidszorg. De ‘jeugdzorg’ echter zoekt ACE’s met het idee dat het venster zich sluit, want dat levert werkgelegenheid op; de ‘financiële ‘perverse prikkel’ die kinderombudsman Dullaert in 2013 schreef in diens rapport “Is de zorg gegrond?”}-.

 

Kinderdeterministen {en jeugdzorg} beroepen zich steevast op de gehechtheidstheorie, de weeshuizen uit het Ceausescu-tijdperk in Roemenië en de neurowetenschappen om hun beweringen over de menselijke ontwikkeling te onderbouwen. Ik zal ze alle drie kritisch bekijken.

 

   Gehechtheidstheorie:

 

De Britse psychiater John Bowlby stelde dat een belangrijk verschil tussen 'kwetsbare' en 'veerkrachtige' kinderen te vinden is in de kwaliteit van hun vroegste relaties, met name hun gehechtheid aan een moederfiguur. Een veilige relatie met hun verzorger maakt kinderen zekerder en beter in staat om te gaan met stressvolle situaties later in hun leven. Kinderen die in hun kindertijd geen veilige hechting hebben ontwikkeld, slagen er niet in om als volwassenen duurzame relaties te ontwikkelen. –{Opvallend is dat jeugdzorgwerkers twee keer zo hoog scoren dan het Nederlands gemiddelde onder burgers op onveilige gehechtheid, waar intrigantengedrag en manipulatief gedrag gepaard gaat. Er wordt over deze eigenschappen veel geklaagd door ouders}-.

 

Het grootste deel van het empirisch onderzoek naar hechtingszekerheid {basisvertrouwen in de mens} is gebaseerd op het werk van de psychologe Mary Ainsworth en haar collega's, die de experimentele procedure bedacht hebben die bekend staat als 'vreemde situatie'. In de vreemde-situatietest worden jonge kinderen onderworpen aan een aantal milde stresssituaties - zoals alleen gelaten worden met een vreemde - om hun gevoelens ten opzichte van hun verzorger te beoordelen. Ainsworth beweerde dat de gegevens aantoonden dat kinderen konden worden ingedeeld in drie basistypes van gehechtheid: veilig; onzeker/vermijdend; en onzeker/weerbarstig. De verschillen tussen de hechtingstypes werden gezien als het resultaat van de gevoeligheid van de verzorger tijdens interacties in de vroege kindertijd. Deze hechtingstypes werden gezien als relatief stabiel, en hadden een voorspellende kracht over de toekomstige emotionele ontwikkeling van kinderen. -{Inmiddels blijkt er meer te zijn waar ècht pàssende spécialisten dienen te diagnòsticeren èn het juiste hulptraject aan te wijzen, in overleg en flexibliteit, onder de WGBO, vanaf artikel 7:446 BW}-.

 

Er is echter kritiek. Zoals professor in de psychologie Jerome Kagan opmerkt in The Allure of Infant Determinism, "vond de helft van een groot aantal studies, uitgevoerd door wetenschappers die in verschillende steden werkten, geen significant verband tussen de gevoeligheid van de zorg van de moeder en de zekerheid van de gehechtheid van het kind" (1). Evenmin is er afdoend bewijs dat gehechtheidsclassificaties stabiel blijven in de tijd.   Kagan concludeert: "Soms blijft de gehechtheidszekerheid van een kind in de loop van de tijd hetzelfde.  Sometimes it does not.”   Voor iedereen die ervaring heeft met jonge kinderen zal dit resoneren [in het verstand]. Kinderen kunnen de ene dag aanhankelijk en onzeker zijn en de andere dag veilig, zelfverzekerd en zelfs avontuurlijk.

 

Emeritus hoogleraren psychologie, Ann en Alan Clarke, trokken soortgelijke conclusies als Kagan: "Voor de meerderheid van de mensen zijn de effecten van ervaringen op jonge leeftijd niet meer dan een eerste stap in een doorlopend levenspad.” Afhankelijk van een veelheid aan factoren, waaronder individuele kenmerken, interpersoonlijke relaties en sociale factoren, "kan zo'n pad recht of kronkelend zijn, incrementeel of degressief, of slechts fluctuerend". -{De jeugdbescherming beweert anders en de ouders zouden dan standaard 'slechte opvoeders' zijn, wat tot uithuisplaatsen leidt via de ondeskundige rechter, immers  rechters  zijn geen orthopedagogen! Zo creëer je werk; géén veiligheid in het kind.  - Overigens: U komt hier ook vele wetenschappers tegen die niet gehoord worden door de jeugdzorglobby en de politiek!}-.

 

Het onderzoek heeft geen duidelijk verband aangetoond tussen de gevoeligheid van de ouders en het soort gehechtheid, noch heeft het aangetoond dat er "kritieke perioden" zijn voor de emotionele en sociale ontwikkeling. Mensen reageren op zeer verschillende manieren op ervaringen. Vroegtijdige traumatische ervaringen (ACE's) of ernstige verwaarlozing (Kindermishandeling volgens de RvdK) kunnen op lange termijn schadelijke gevolgen hebben voor sommige individuen. De redenen voor de negatieve effecten kunnen velerlei zijn - en houden waarschijnlijk verband met levenservaringen, het doorsprekend verwerken, en relaties later in het leven. Maar vroeg trauma en verwaarlozing kunnen er ook toe leiden dat sommige kinderen  veerkrachtiger  worden.

 

Onze familierelaties spelen waarschijnlijk een  grote rol  bij het vormen van ons als mens - ze hebben de neiging om onze langste en meest duurzame relaties te zijn. Maar net zoals we buiten het gezin  relaties kunnen aangaan die ons zelfbeeld en de aard van onze gehechtheid bevestigen, kunnen we ook relaties aangaan die ons zelfbeeld en onze manier van omgaan met andere mensen op de proef stellen.

 

   Roemeense weeshuizen en extreme ontbering:

 

Voorstanders van 'kritieke perioden' grijpen vaak terug op voorbeelden uit Roemeense weeshuizen om het belang van vroege emotionele betrokkenheid aan te tonen. Na de val van het Ceausescu-regime in 1989 waren velen verbijsterd over de omstandigheden in de Roemeense staatsweeshuizen. De kinderen hadden extreme ontberingen geleden: ze waren ondervoed en velen waren kreupel omdat ze maandenlang aan hun bedje vastgebonden hadden gelegen. Door de afwezigheid van enige lichamelijke verzorging waren ze passief en emotieloos en hadden ze vaak een enorme ontwikkelingsachterstand.

 

Wat minder vaak wordt vermeld, is dat kinderen die in deze weeshuizen werden opgevoed en door Amerikaanse, Canadese en Europese ouders werden geadopteerd, hun achterstand op hun niet-wezen {niet-geadopteerde} leeftijdsgenootjes vaak zeer snel inhaalden {soms met specialistische hulp in de gezòndheidszorg, dus níét in jeugdzorg!}.

 

Michael Rutter, hoogleraar ontwikkelingspsychopathologie aan het Institute of Psychiatry in Londen, volgde 144 kinderen die tot 42 maanden in instellingen in Roemenië hadden verbleven en tussen 1990 en 1992 in Britse gezinnen waren geadopteerd. Hij ontdekte dat tegen de tijd dat de kinderen zes jaar oud waren, zelfs veel van de kinderen die later in hun kindertijd werden geadopteerd, een "substantieel normaal cognitief en sociaal functioneren" vertoonden. Sommigen bleven achter met aanzienlijke tekorten, maar zelfs die vertoonden verdere vooruitgang tegen de leeftijd van 11 jaar.

 

Rutter benadrukt de 'verrassende' omvang van de variatie in sociale en cognitieve vaardigheden van de geadopteerde kinderen.   Zelfs bij de kinderen die het langst in een instelling verbleven, waren er kinderen die op 11-jarige leeftijd geen enkele indicatie vertoonden van abnormaal functioneren op een van de domeinen die wij beoordeelden. Omgekeerd was er een aanzienlijk deel van de kinderen die op meerdere domeinen van functioneren beperkingen vertoonden", schrijft Rutter (2).

 

De realiteit is dat we nog steeds heel weinig weten over de effecten van extreme verwaarlozing. Extreme emotionele ontbering in de eerste ~twee levensjaren kan voor sommige kinderen verwoestende en onomkeerbare gevolgen hebben. Maar voor anderen kunnen de gevolgen minimaal zijn. Bovendien was het geval van de Roemeense weeskinderen zo uitzonderlijk dat er grenzen zijn aan wat men ervan kan leren.

 

Het probleem vandaag is dat de term "verwaarlozing" zo ver is uitgebreid dat hij bijna betekenisloos is geworden -{en de RvdK en G.I.'s blijven schemeren met "het belang van het kind"* zonder enige echte diagnose of preventieve voorlichting}*. Volgens de National Society for the Prevention of Cruelty to Children (NSPCC) omvat "verwaarlozing" alles van het naar school sturen van kinderen in slecht zittende kleren, of met eten dat het kind niet zo lekker vindt en bij de juf klaagt,  tot het in de steek laten van kinderen.

 

De NSPCC staat niet alleen in het herdefiniëren van "verwaarlozing" -{dat de Nederlandse jeugdbescherming gelijk stelt met 'ernstige kindermishandeling' en dit dus een "ernstige bedreiging van de ontwikkeling van het kind" acht, en BW1:255  lid 1 gebruikt en soms ook BW1:265b; daarom dienen ouders  wetten te kennen  om op te anticiperen. Men vergeet de dubieuze Nederlandse meldcultuur naar onVeilig uiThuis/AMHK}-.   Al te vaak wordt onhandig of niet-reagerend gedrag van ouders - waargenomen door een diagnostisch-onbevoegde - verward met systematisch misbruik en verwaarlozing.  Maar er is een wereld van verschil tussen ouderlijk gedrag dat kinderen ernstig in gevaar brengt en gedrag dat niet beantwoordt aan de verwachtingen van gehechtheidsfanaten.

 

    Het gebruik en misbruik van neurowetenschap:

 

Onveranderlijk wordt neurowetenschap gebruikt - en misbruikt - om beweringen te rechtvaardigen dat we worden bepaald door het soort 'zorg' dat we in de kindertijd krijgen.  In een VK-overheidsrapport uit 2011, Early Intervention: The Next Steps, stelt Labour-parlementslid Graham Allen dat verwaarlozend ouderschap een direct effect heeft op de ontwikkeling van de hersenen: "Als de overheersende vroege ervaring angst en stress is, worden de neurochemische reacties op die ervaringen  de primaire architecten van de hersenen." -{Politici zijn geen orthopedagogen en hangen aan de mond van jeugdzorg; politici lijken niet geïnteresseerd wat de onafhankelijke wetenschappen werkelijk zeggen}-.

 

In de paper uit 2012, Blinded by Neuroscience, bekritiseerden professor David Wastell van de Universiteit van Nottingham en professor Sue White van de Universiteit van Birmingham de beweringen van Allen.  Zij toonden aan dat de studies waarnaar in Early Intervention werd verwezen, ofwel weinig verband hielden met, of 'in de tegenovergestelde richting' gingen van wat hij beweerde.   Hoewel "journal science" wordt aangehaald [door Allen], lijkt hij niet erg geïnteresseerd in wat het werkelijk zegt.

 

De obsessie met de neurologische ontwikkeling van jonge kinderen blijft niet beperkt tot beleidskringen. Uit een thematische analyse van 505 Engelse krantenartikelen in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw door onderzoekers van het University College London blijkt dat neurowetenschappelijke ideeën "ingang hebben gevonden in de populaire pers".     'Liefde werd voorgesteld als een tàstbare hulpbron die een aantoonbaar effect had op de neurobiologie van het kind' en 'gezinnen in slechte economische omstandigheden [werden] afgeschilderd als een zowel emotioneel als materieel benadeelde context voor de ontwikkeling van kinderen'.

 

Hoewel algemeen wordt erkend dat de neurowetenschappen nog in de kinderschoenen staan, belet dat niet dat er spectaculaire beweringen worden gedaan over het inzicht dat zij verschaffen. In een ander rapport dat in opdracht van de regering is opgesteld, The Foundation Years: Preventing Poor Children Becoming Poor Adults, schrijft Frank Field: "Op de leeftijd van drie jaar zijn de hersenen van een baby voor 80 procent gevormd en zijn of haar ervaringen voor die tijd bepalen de manier waarop de hersenen zijn gegroeid en zich hebben ontwikkeld.

 

Elders, in Love Matters: How Affection Shapes a Baby's Brain, beschrijft psychotherapeute Sue Gerhardt hoe vroege ervaringen met een verzorger de hersenarchitectuur en -groei bepalen. Blijkbaar resulteren bepaalde ervaringen in specifieke neurale 'paden' die van invloed kunnen zijn op "de manier waarop we reageren op stress", wat leidt tot aandoeningen als "anorexia, verslaving en antisociaal gedrag".

 

In Blinded by Neuroscience ontkrachten Wastell en White deze beweringen door te stellen: "Het kinderbrein is niet gemakkelijk vatbaar voor permanente of onomkeerbare schade als gevolg van psychosociale deprivatie..., plasticiteit en veerkracht lijken de algemene regel te zijn".

 

In dit opzicht volgen Wastell en White het werk van John Bruer en zijn belangrijke boek uit 1999, The Myth of the First Three Years.

 

Bruer legt uit dat de hersenen in de eerste levensjaren van een kind een immens aantal synapsen (neurale verbindingen) produceren, waarna er een langdurige periode is van "snoeien" van synapsen. Bruer legt uit dat kinderdeterministen deze neurowetenschappelijke bevinding gebruiken om te beweren dat deze periode van hoge synaptische dichtheid de kritieke periode is voor de ontwikkeling van de hersenen. Vervolgens laat hij zien dat de neurowetenschap geen duidelijke antwoorden heeft gegeven op de vraag hoe - of zelfs of - synaptische circuits worden gevormd of veranderd door ervaring. Er is geen hard bewijs dat het type zorg dat de zuigeling krijgt een effect heeft op de synaptogenese - het ontstaan van nieuwe synapsen - of op het snoeien van synapsen. Deze processen kunnen plaatsvinden ongeacht de ervaringen van de zuigeling.

 

In een recent artikel van het Centre for Parenting Culture Studies bekijkt Bruer het bewijsmateriaal dat in hedendaagse beleidsdocumenten wordt aangehaald. Voor het grootste deel zijn de auteurs en papers die in het midden en het einde van de jaren negentig werden aangehaald dezelfde auteurs en papers die in de huidige beleidsrapporten worden aangehaald", schrijft hij. Dezelfde overgeneraliseringen en simplificaties die toen opdoken, duiken nu weer op. De bewijsbasis voor beweringen over vroege hersenontwikkeling lijkt zich niet uit te breiden, de interpretaties worden er niet beter op, en dezelfde voorbeelden, zinnen en beelden keren voortdurend terug.

 

Een experiment dat vaak wordt aangehaald om het bestaan van "kritieke perioden" voor de hersenontwikkeling te bewijzen, is dat van de Nobelprijswinnaars David Hubel en Torsten Weisel in de jaren zestig van de vorige eeuw. Toen zij het oog van een katje onmiddellijk na de geboorte gedurende twee maanden dichtnaaiden, ontdekten zij dat het katje, zelfs na het verwijderen van de hechtingen, nooit meer zicht kreeg in dat oog.

 

De enige conclusie die we hieruit kunnen trekken is dat zintuiglijke input essentieel is voor de corticale ontwikkeling in de eerste maanden van het leven - voor katten, tenminste. Zintuiglijke ervaringen in de eerste maanden kunnen ook essentieel zijn voor mensen, maar deze experimenten kunnen - en mogen - niet op mensen worden uitgevoerd.

 

Bovendien is het, zoals neurowetenschapper Stuart Derbyshire betoogt, mogelijk dat het lange tijd in het donker laten van een zuigeling gedurende de eerste drie levensjaren zal leiden tot tekorten die later niet kunnen worden verholpen. Maar afgezien van extreme en ongebruikelijke gevallen is er geen reden om aan te nemen dat de gevolgen van een tegenslag waarmee een kind in zijn of haar eerste drie jaar wordt geconfronteerd, later niet kunnen worden gecorrigeerd.

 

De realiteit is dat we niet met enige zekerheid kunnen voorspellen hoe iemand zal worden op basis van zijn of haar kindertijd. Het is natuurlijk wel mogelijk om inzicht te krijgen in hoe sommige dingen ons leven waarschijnlijk zullen beïnvloeden, maar we zijn niet in staat om precies te voorspellen hoe iemand van ons als volwassene zal worden.

 

       Jeugdzorgmisbruik:

 

Toch domineert neurobabbel steeds meer de opleiding van de meeste [jeugdzorg]professionals die met jonge kinderen en aanstaande moeders werken. Bezoekers van de gezondheidszorg krijgen hersenscans te zien om de langetermijneffecten van verwaarlozing aan te tonen, en beroepskrachten van de Family Nurse Partnership krijgen te horen dat ze het boek van Sue Gerhardt, Why Love Matters, moeten lezen als onderdeel van hun opleiding.

 

Misschien zijn sommige ouders niet zo betrokken bij hun kinderen als de regering wil. Maar wat dan nog? -{Je kan immers inhoudelijk voorlichten!}-.  Het idee dat de manier waarop ouders naar hun baby glimlachen, met hun baby praten en in het algemeen met hun baby omgaan, aangeeft hoeveel ze van hun baby houden, en dat deze interacties een blijvend effect op hun kind zullen hebben, is gebaseerd op vooroordelen en niet op "wetenschap".  We hebben allemaal onze eigen manier om onze liefde voor elkaar te tonen. We hebben geen handboek of tussenkomst van een consultatiebureau nodig om onze liefde 'op de juiste manier' te leren uitdrukken.

 

Het kinderdeterminisme -{in de jeugdzorg, de jeugdbescherming}- moet aan de kaak worden gesteld, niet alleen omdat het een simplistische interpretatie - en in veel gevallen een verdraaiing - van de gegevens is, maar ook vanwege de gevolgen ervan. Deze pessimistische visie op de mens maakt het mogelijk dat de staat zich steeds meer met het gezinsleven bemoeit.

 

Bovendien is het argument dat wij worden gedomineerd door krachten waarop wij geen vat hebben - vroegere kinderervaringen - een zeer negatieve boodschap. Als kinderen en volwassenen wordt verteld dat bepaalde ervaringen in de kindertijd hen waarschijnlijk voor het leven zullen beschadigen, zullen zij dan niet eerder geneigd zijn zichzelf te zien als "slachtoffers" van vroegere ervaringen? Het doet ons geen goed om onze ouders de schuld te geven van moeilijkheden die we in het leven ondervinden. We kunnen het verleden niet veranderen. Maar we kunnen wel de toekomst veranderen, en we zullen veel beter in staat zijn dat te doen zonder kinderdeterminisme.                                                        {ONDER VERDER}

https://www.psychologytoday.com/us/blog/reclaiming-childhood/201307/we-are-not-determined-early-experiences?amp&__twitter_impression=true {Vertaald met DeepL}.

“Waarom je kritisch moet blijven over ACE's (Adverse Childhood Experiences)” – 2019 –

Psych. Jessica Eaton – 15 maart 2019

 

Veel mensen hebben me gevraagd waarom ik kritisch sta tegenover de 'ACEs'-beweging. Voordat ik uitleg waarom ik huiverig blijf voor zo'n benadering van menselijke ontwikkeling, zal ik voor de volgers van deze blog die niet veel van ACE's weten, het eerst even kort uitleggen.

 

        ACE staat voor Adverse Childhood Experiences.         [Vroeg]Kindtraumatische-ervaringen.

 

In essentie kun je bij negatieve jeugdervaringen in je eigen leven denken aan seksueel of huiselijk misbruik, verwaarlozing of lichamelijk misbruik, emotioneel misbruik, leven met een ouder die verslaafd was, een van je ouders die naar de gevangenis ging, vaak gepest worden, een van je ouders verliezen door echtscheiding, ziekte of zelfmoord, enzovoort.

 

De aanpak suggereert dat als je meerdere ACE's hebt, je misschien steun, therapie, traumagerichte interventies en gespecialiseerde voorzieningen nodig hebt. Dit wordt gebruikt om diensten, beleid, strategieën, onderzoek en interventies in het Verenigd Koninkrijk en over de hele wereld op te bouwen.

 

Veel [jeugdzorg]professionals, [jeugdzorg]organisaties, regeringen en universiteiten omarmen ACE's ook als de 'verklaring' voor geestelijke gezondheidsproblemen op volwassen leeftijd, crimineel gedrag, drugsverslaving, lichamelijke ziekten, handicaps, zelfmoordpogingen, opvoedonbekwaamheid in jeugdzorgland, zelfbeschadiging en zelfs - verkrachting. (Ja, je leest het goed, blijkbaar zijn het nu jouw ACE's die verkrachting veroorzaken). -{Of het is bij uw kind een vorm van "kindermishandeling", door u, ouders, dat verder niet gediagnosticeerd hoeft te worden, en er geen preventieve voorlichting of hulp op gegeven hoeft te worden. De dwangzorg is een handig makkelijk afvoerputje}-.

 

Misschien begin je al een rottende rat te ruiken. Als dat zo is, goed. Zo niet, lees dan verder.

 

ACE wordt veel gebruikt in onderzoek om de correlatie tussen jeugdtrauma's en slechte resultaten te begrijpen -{of als reden tot het verzoeken door de jeugdbescherming aan de rechter tot een kinderbeschermingsmaatregel, zoals met BW1:255 lid 1 en BW1:265b of BW1:266, wetten die ouders dus preventief dienen te kennen}-.  Hoewel dit belangrijk is, heeft de manier waarop ACE's worden gebruikt al angstaanjagende potentiële en feitelijke gevolgen voor getraumatiseerde groepen.

 

Hieronder zal ik mijn belangrijkste zorgen over ACE benaderingen uiteenzetten. Maar voor ik begin, neem even de tijd om uw eigen ACE score op 10 te berekenen. Het zal u helpen om te begrijpen hoe schadelijk ACE's kunnen zijn.

 

         Bereken  uw  ACE-score:

 

Ga in gedachte terug naar enig moment voor je 18e verjaardag:

 

Heeft een ouder of andere volwassene in het huishouden je vaak of heel vaak... uitgescholden, beledigd, neergesabeld of vernederd? Of je zo gedragen dat je bang was dat je lichamelijk letsel zou kunnen oplopen?

 

Zo ja, 1 punt scoren  {Tel uw punten op!}

 

Heeft een ouder of andere volwassene in het huishouden je vaak of heel vaak... geduwd, vastgepakt, geslagen of iets naar je gegooid? of Heb je ooit zo hard geslagen dat je littekens had of gewond was?

 

Indien ja, score 1 punt

 

Heeft een volwassene of persoon die minstens 5 jaar ouder is dan jij... jou aangeraakt of aan je lichaam laten zitten op een seksuele manier? of Geprobeerd of daadwerkelijk orale, anale of vaginale geslachtsgemeenschap met je gehad?

 

Indien ja, score 1 punt

 

Had u vaak of heel vaak het gevoel dat ... Niemand in uw familie van u hield of u belangrijk of speciaal vond? of Uw familie niet naar elkaar omkeek, zich niet dicht bij elkaar voelde of elkaar niet steunde?

 

Indien ja, score 1 punt

 

Had je vaak of heel vaak het gevoel dat ... Je niet genoeg te eten had, vuile kleren moest dragen en niemand had om je te beschermen? of Je ouders te dronken of te high waren om voor je te zorgen of je naar de dokter te brengen als je dat nodig had?

 

Indien ja, 1 punt scoren

 

Zijn je ouders ooit gescheiden of uit elkaar gegaan?

 

Zo ja, scoor 1 punt

 

Werd je moeder of stiefmoeder:

Vaak of heel vaak geduwd, gegrepen, geslagen of werd er iets naar haar gegooid? of Soms, vaak of heel vaak geschopt, gebeten, met een vuist geslagen of met iets hards geslagen? of Ooit herhaaldelijk geslagen gedurende ten minste een paar minuten of bedreigd met een pistool of mes?

 

Indien ja, score 1 punt

 

Hebt u samengewoond met iemand die een probleemdrinker of alcoholist was, of die straatdrugs gebruikte?

 

Indien ja, scoor 1 punt

 

Was een lid van het huishouden depressief of geestelijk ziek, of heeft een lid van het huishouden een zelfmoordpoging gedaan?

 

Zo ja, scoor 1 punt

 

Heeft een lid van het huishouden in de gevangenis gezeten?

 

Zo ja, 1 punt scoren

 

Tel nu uw "Ja"-antwoorden bij elkaar op.  Dit is uw ACE-Score

 

Voor de transparantie, mijn ACE score is 7. Volgens alle ACE-studies is dat erg hoog.

Dus nu je je score weet, vind je het misschien leuk om te weten dat als je score 4 of hoger is, je het doelwit bent van de ACEs-aanpak. Hou dat in gedachten als je verder leest. -{En waar de jeugdzorg hier lucht van krijgt, is het een reden tot uithuisplaatsing van uw kinderen! Dus lees!}-.

 

         Redenen om kritisch te blijven over ACE's:

 

ACE's wordt gebruikt als een voorspellend model om uitkomsten van misbruikte en beschadigde kinderen te voorspellen {óók en juist in de jeugdzorg, dat géén jeugdgezondheidszorg is!}.

 

Verreweg mijn grootste zorg is de manier waarop ACEs wordt gebruikt als voorspellend model -{een risicotaxatielijstje door diagnostisch onbevoegden in jeugdzorgland}-. Dat betekent dat je score wordt gebruikt om je potentieel, je resultaten, je levensstijl, je gezondheid, je welzijn, je geestelijke gezondheid en je criminaliteit te voorspellen. Daarom hebben degenen onder ons met een ACE score van meer dan 4 naar verluidt een veel grotere kans (en ik heb het over statistieken tussen 400%-1222% meer kans) om zelfmoord te plegen, Hepatitis te krijgen, huiselijk geweld te plegen, hart- en vaatziekten te krijgen, leverfalen te krijgen en zelfs door iemand 'verkracht' te worden -{en ook dat gebruikt de 'jeugdbescherming' tégen ouders}.

 

ACE's worden letterlijk gebruikt om onze {kinder's} resultaten te voorspellen - en de resultaten van kinderen over de hele wereld.  Deze benaderingen pathologiseren en  etiketteren  kinderen, bestempelen kinderen zonder diagnose, met als argument dat kinderen met hoge ACE scores voorbestemd zijn voor onheil, drugs, gevangenis, ziekte en vroege dood.

 

Misschien leest u dit en denkt u: "Nou, dat is waar, nietwaar? Misbruikte en getraumatiseerde kinderen hebben zulke slechte vooruitzichten.

Maar is dat zo? Doen ze dat echt? Kunnen we en zij echt zo veralgemeniseren?

 

Laten we eens nadenken over een aantal fundamentele logica en statistieken.

 

Als 1 op de 5 Britse volwassenen in de laatste CSEW (2017) zei dat ze in hun kindertijd zijn misbruikt, waarom is onze bevolking dan niet letterlijk bezweken onder het gewicht van zelfmoorden, chronische ziekten, criminaliteit en ernstige geestelijke gezondheidsproblemen? Waarom zijn er zoveel 'succesvolle' mensen die in hun jeugd zijn misbruikt? Waarom komen zoveel kinderen uit de getto's en uit de buitenwijken en zijn ze in staat om naar de universiteit te gaan, carrière te maken, hun eigen kinderen op te voeden en een veilig en gelukkig leven te leiden?

 

Als de ACEs-methode  correct was, zijn al deze succesverhalen dan slechts 'anomalieën'? Zijn ze allemaal slechts de uitzondering op de regel?

 

Oké, stel, misschien is dat zo.

 

Maar kun je dan verklaren waarom 51% van de kindermaatschappelijk werkers in hun kindertijd is misbruikt (Eaton en Holmes, 2017)? Hoe kan 51% van de Britse sociale werkers allemaal een uitzondering op de regel zijn? Hoe komt het dat zoveel misbruikte en getraumatiseerde kinderen naar de universiteit kunnen gaan, een diploma in maatschappelijk werk kunnen halen en in de kinderbescherming kunnen werken als ze zo beschadigd zijn door hun ACE's?

 

De realiteit is dat je de uitkomst van mensen niet kunt voorspellen. Mensen zijn complex, vreemd en wonderlijk. Soms wordt een kind dat ontsnapt aan mensenhandel en slavernij een advocaat en een nationale advocaat - maar ACE's zouden beweren dat deze persoon ziek of dood zou moeten zijn, aan de drugs zou moeten zitten of geweldsmisdrijven zou moeten plegen. Je kunt echter ook mensen tegenkomen met extreem lage tot nul ACEs-scores (ongeveer 20-30% van de bevolking) die geestelijke gezondheidsproblemen hebben, een zelfmoordpoging hebben gedaan, verslaafd zijn aan drugs, gewelddadige criminelen zijn of erg onwel zijn geworden.

 

Deze dingen kunnen niet verklaard worden door het individu alleen. Scoringssystemen zullen ons altijd in de steek laten. Het kwantificeren van menselijke ervaringen en het voorspellen van menselijk gedrag zal nooit werken. We zijn te onvoorspelbaar en te divers.

 

     ACE's is niet gebaseerd op kracht, het is een ander voorspellend tekortmodel

 

Ik hoor veel mensen ACEs aanprijzen als een 'trauma geïnformeerde benadering'. Echter, echte trauma-ondersteunde filosofieën zijn gebaseerd op kracht. - Dit betekent dat als je werkelijk een trauma geïnformeerde benadering  hanteert voor je werk  of je begrip van menselijke ontwikkeling en lijden, dan label  je die mens nìèt met diagnoses of getallen gebaseerd op wat andere mensen hen hebben aangedaan. U zult natuurlijk in de quiz hierboven merken dat ACE's grotendeels dingen zijn die andere mensen ons hebben aangedaan, of waarvan we getuige waren dat ze anderen werden aangedaan.

 

Proberen de uitkomst van kinderen te voorspellen op basis van schade die hen is aangedaan door een derde partij is NIET gebaseerd op sterke punten of trauma-informed.

 

De trauma-geïnformeerde benadering van trauma en lijden zou zijn om de mens te ondersteunen met de reacties, antwoorden en gevolgen van getraumatiseerd te zijn en schade op te lopen door anderen of door een gebeurtenis. We zouden die gebeurtenissen dan niet gebruiken om hun toekomst te voorspellen. We zouden vanuit een op sterke punten gebaseerde, trauma-onderbouwde benadering stellen dat, ongeacht de shit  die dat kind heeft meegemaakt, het tot alles in staat is.  Ze zouden een beroemde danseres kunnen worden, een geniale ingenieur, een CEO van een bedrijf, een dokter, een politicus of een auteur. Wij zijn van mening dat hun 'ACE's' hen niet definiëren en niet kunnen worden gebruikt om hun welzijn, waarde of gedrag te voorspellen -{of een kindermishandeling door ouders}-.

 

ACE's zijn daarom een wolf in schaapskleren. Het is een echt tekortschietend kader dat de gruwelijke dingen die kinderen zijn overkomen of zijn aangedaan, berekent om te proberen hun toekomst te voorspellen, alsof die niet te veranderen of te herstellen zijn.

 

Kijk terug naar je eigen leven. Denk na over je ACE-score. Ben je gedoemd? Zit je in de gevangenis? Heb je hartkwalen? Ben je verslaafd aan drugs? Slaat u uw partner?

 

En EVEN ALS JE ÉÉN VAN DEZE DINGEN WAS - zou dat dan zijn omdat je in je jeugd iets is aangedaan, of ben je de baas over je eigen beslissingen, je eigen verwerkingsmogelijkheden, en je eigen gedrag?

Moeten gevaarlijke criminelen kunnen zeggen: "De reden waarom ik het deed was vanwege mijn ACE's"?

Nee, ik dacht het niet.

 

       ACE's-scoren worden al gebruikt op schadelijke en gevaarlijke manieren over de hele wereld.

 

Ik zal u twee voorbeelden geven van hoe ACEs momenteel gebruikt wordt of onlangs gebruikt werd om slachtoffers en overlevenden van misbruik schade toe te brengen. Het eerste voorbeeld komt uit Australië. In het recente nieuws zijn verzekeringsmakelaars voor levensverzekeringen en opstalverzekeringen begonnen ACEs te gebruiken als een manier om beslissingen te nemen over polissen en verzekeringsbeslissingen. Dat is juist. Als uw ACE score te hoog is, bent u misschien onverzekerbaar. Zie, ACEs plaatst u als een risico voor dat bedrijf. Wat als zij uw leven verzekeren voor 500.000 pond en u vervolgens zelfmoord pleegt met uw 1222% kans op zelfmoord zoals naar voren gebracht door de ACEs studie?

 

Het tweede voorbeeld komt van een lokale overheid in het Verenigd Koninkrijk die mij op de hoogte bracht van hoe ACEs werden gebruikt voordat ze erachter kwamen en de commissarissen het proefproject introkken. In een bepaald deel van het Verenigd Koninkrijk werden ACE's-scores gebruikt bij zwangere vrouwen wanneer zij naar prenatale lessen of scans gingen, om te beslissen of zij al dan niet moesten beginnen met beoordelingen vóór de geboorte om na te gaan of zij in staat waren een veilige moeder te zijn. U leest het goed. Vrouwen werd gevraagd een ACE-quiz in te vullen zoals hierboven, en als hun score een drempel bereikte, werden ze doorverwezen naar de sociale zorg voor een beoordeling van hun geschiktheid als moeder. Dit werd na 12 maanden ingetrokken en er werd nooit meer over gesproken.

 

Degenen onder u die ACE's ondersteunen, hebben erover nagedacht wat er zou kunnen gebeuren als we mensen op basis van hun trauma's een etiket met cijfers zouden opplakken? Hoe die nummers tegen hen gebruikt kunnen worden?

 

    ACE's creëren een serieuze cognitieve dissonantie bij [jeugdzorg]professionals

 

Een van de interessantste dingen die ik de laatste jaren heb gedaan (en ik moedig alle professionals in onderwijs, jeugdzorg, training en leiderschap aan om hetzelfde te doen) is je hele team privé een ACE-quiz te laten invullen om hun eigen score te krijgen, en hen dan de voorspellingen te laten zien op basis van hun score. Over dat ze slechte werknemers zouden zijn, werk zouden verzuimen, onbetrouwbaar zouden zijn, altijd ziek zouden zijn, meer kans zouden hebben om in de gevangenis te belanden, meer kans zouden hebben om aan drugs verslaafd te zijn, meer kans zouden hebben om jong te sterven, meer kans zouden hebben om hun partner te slaan.

 

Laat het tot hen doordringen. Laat ze beseffen dat ook zij hoge ACE-scores hebben. Als ik in een gemiddelde zaal een toespraak houd en deze dingen zeg, kijk ik naar de gezichten van de mensen die weten wat er zou zijn gebeurd als iemand hun uitkomsten had voorspeld. Ik vroeg gisteren toen ik een toespraak hield in Canterbury: "Wat zou iemand over jou zeggen, als hij je kindertijd kende? Wat zou je score zijn? Waar zouden ze voorspellen dat je terecht zou komen? Denk je dat ze voorspeld zouden hebben dat je hier zou zitten luisteren naar mijn toespraak? Nee, dat zouden ze niet.

 

Vragen:

Daarom moeten professionals die ACEs gebruiken eraan herinnerd worden dat de ACEs-theorie net zo goed geldt voor volwassenen als voor kinderen.   Als een zaal van 200 maatschappelijk werkers en politiemensen allemaal een hoog ACE-score kunnen hebben en toch zulke risicovolle, geschoolde beroepen uitoefenen - wat zegt dit dan werkelijk over ACE's?

Heeft het echt de voorspellende kracht die het beweert te hebben?

Hoe kunnen professionals het blijven gebruiken, deze opmerkingen maken over de resultaten van kinderen, terwijl ze weten dat zij diezelfde levens hebben geleefd?

 

    ACE's wordt niet geaccepteerd door veel psychologen, academici, slachtoffers en overlevenden

 

Tenslotte, en gelukkig, ben ik niet de enige die dit zegt. Velen van ons die werkzaam zijn in de psychologie, maatschappelijk werk, criminologie en zelfs slachtoffers en overlevenden zelf - staan zeer huiverig tegenover de ACEs benadering. Voor gedetailleerd, peer-reviewed werk, zoek professor Sue White en haar co-auteurs op. Kijk ook naar de conferenties die overal in het Verenigd Koninkrijk worden gehouden om de manier waarop ACEs misbruikte kinderen en volwassenen pathologiseert, aan de kaak te stellen. Ten derde, kijk naar organisaties zoals Drop The Disorder (Een stoornis voor iedereen).

 

Als u bezorgd bent over de manier waarop ACE's kunnen worden gebruikt, bent u niet alleen. Verre van dat.

 

Mijn laatste woorden aan jullie zijn deze:

 

Als u werkt in de sociale zorg, bij de politie, in de psychologie, in therapieën, in liefdadigheidsinstellingen of in een ander hulpverlenend beroep - de meesten van u zijn in dit werk terechtgekomen omdat u geloofde dat deze kinderen NIET gedoemd waren te sterven. Jullie geloofden dat mensen kunnen veranderen. Jullie geloofden dat met steun, medeleven en tijd, jullie mensen konden helpen om hun krachten en voeten terug te vinden. Tekortmodellen werken tegen je. Tekortmodellen stellen dat deze mensen een product zijn van hun trauma, en dat hun uitkomsten allemaal beïnvloed zijn omdat ze voor het leven beschadigd zijn.

 

Ik sta niet voor die pessimistische shit  en dat zou jij ook niet moeten doen.

 

Geschreven door Jessica Eaton  –  15/03/2019

 

www.victimfocus.org.uk

Tweet: @JessicaE13Eaton

 

Deel dit: https://victimfocusblog.com/2019/03/15/why-you-need-to-remain-critical-of-aces-adverse-childhood-experiences/amp/?__twitter_impression=true  of deze site. 

 Onder: